اختلال انفجاری متناوب(IED) در دسته بندی اختلالات کنترل تکانه جای می‌گیرند. این اختلال با شکست خوردن مقاومت فرد در برابر تکانش های خشونت آمیز شناخته می‌شود که این شرایط منجر به حمله(یورش)های جدی، تخریب اموال یا خشونت مکرر کلامی به شکل بداخلاقی یا سخنرانی طولانی و شدیدالحن می‌شود. تحدید یا واقعاً آسیب رساندن به فردی دیگر و عمداً شکستن یا صدمه زدن به اشیاء عموماً قیمتی مثال هایی از این نوع رفتار می‌باشند.
امروز در این مقاله از ماورای سلامت نکات خیلی مفید و عملی و کاربردی را برای شما در نظر گرفته ایم.
میزان خشونتی که در هر بار بروز داده می‌شود، بطرز فاحشی نامتناسب با هرگونه تحریک یا استرس موقعیتی می‌باشد اشخاص هر مرتبه از بروز این وضعیت را به عنوان “شوک ها” یا “حمله ها” توصیف می‌کنند که در آنها رفتار انفجاری جلوتر توسط یک حس تنش یا برانگیختگی ایجاد شده و بلافاصله حس رها شدگی و آرامش به دنبال آن رخ می‌دهد. معمولاً پشیمانی خالصانه ای پس از غلیان اظهار می‌شود. کمی بعد، شخص ممکن است نسبت به رفتارش غمگین، پشیمان یا خجالت زده شود.
اغلب با شروع در اواخر کودکی یا نوجوانی، این اختلال معمولاً جلوتر از اختلالات افسردگی، اضطراب و سؤ مصرف مواد رخ می‌دهد یا ممکن است حداقل زمینه را برای رخ دادن این اختلالات فراهم کند. برآوردهای محافظه کارانه نشان می‌دهد اختلال انفجاری متناوب در 2.7 درصد از جمعیت قابل ردیابی است.
اغلب بیماران مردان جوانی هستند که دارای سوابقی چون تصادف رانندگی مکرر، تخلفات حین حرکت(رانندگی) و احتمالاً تکانش گری های جنسی هستند. این بیماران ممکن است که حساسیت شدیدی نسبت به الکل از خود نشان دهند.
نشانه های اختلال انفجاری متناوب
اختلال انفجاری متناوب، توسط چندین مرتبه شکست مقاومت در برابر تکانش های پرخاشگرانه شناسایی می‌شود. طغیان ها عموماً کمتر از نیم ساعت بطول می‌انجامند و می‌توانند منجر به رفتارهایی تجاوز کارانه یا تخریب اموال شود.
میزان خشونتی که در هر دفعه از این حالت ابراز می‌شود، بشدت نامتناسب با هر ریشه روانی-اجتماعی است. برای اینکه شخصی با IED تشخیص داده شود، فرد بایستی بطور حدودی دوبار در هفته به مدت سه ماه از خود خشونت کلامی یا فیزیکی نسبت به اموال، حیوانات یا مردم دیگر نشان دهد. این نوع از خشونت لزوماً نباید به آسیب وارد کردن به اموال یا مجروح کردن حیوانات یا مردم دیگر منجر شود. همچنین شخصی که در طول دوره 12 ماه، سه مرتبه طغیان های خشونت آمیزی داشته که حاصل آن آسیب رسیدن به اموال یا حمله فیزیکی که منجر به مجروح شدن شده باشد، مورد تشخیص IED قرار می‌گیرد. به طور کلی، این طغیان ها مختصر و تکانشی هستند و همینطور از پیش فکر شده یا عمدی نمی‌باشند.
برای تشخیص IED بهتر است که اپیزود ها یا دفعات پرخاشگری با اختلال روانی دیگری مثل اختلال شخصیت ضد اجتماعی، اختلال شخصیت مرزی، اختلال روان پریشی، دوره جنون، اختلال رفتاری یا اختلال کم‌توجهی/بیش فعالی اشتباه گرفته شود. آنها همچنین ممکن است که بخاطر تأثیر مستقیم فیزیولوژیکی یک ماده مثل دارو یا سؤ مصرف مواد یا یک وضعیت کلی پزشکی مثل ضربه مغزی یا آلزایمر نباشند.
افراد دارای اختلال انفجاری متناوب، برخی اوقات انگیزه های شدید را پیش از رفتارهای خشونت آمیز، پرخاشگرانه توصیف می‌کنند. دوره های انفجاری ممکن است که با علائم احساسی مثل کج خلقی یا خشم، انرژی افزایش یافته، افکار رقابتی در حین تکانش ها و رفتارهای خشونت آمیز و همینطور آغاز سریع خلق افسرده و خسته پس از رفتارها مربوط باشد. برخی افراد نیز گزارش داده اند که معمولاً قبل یا همراه با دوره های پرخاشگرانه شان علائمی نظیر مور مور شدن، لرز، تپش قلب، احساس تنگی قفسه سینه، فشار در سر یا شنیدن انعکاس صدا را تجربه می‌کنند.
اختلال ممکن است که عواقب قابل توجهی بر روی عملکرد روزانه داشته باشد. در نتیجه این اختلال می‌تواند باعث از دست دادن شغل، تعلیق از مدرسه، طلاق، دشواری در روابط بین فردی یا دیگر ناتوانی هایی در حوزه اجتماعی و شغلی، تصادفات(مربوط به وسایل نقلیه)، بستری شدن بخاطر جراحات ناشی از دعواها یا تصادفات، مشکلات مالی، حبس یا دیگر مشکلات قانونی شود.
علل اختلال انفجاری متناوب
اختلال انفجاری متناوب بنظر می‌رسد که ناشی از ترکیب دو فاکتور بیولوژیکی و محیطی است. اکثر افراد دارای اختلال انفجاری متناوب در خانواده هایی بزرگ می‌شوند که رفتار انفجاری و پرخاشگری های کلامی و فیزیکی امری عادی است. قرار گرفتن در معرض چنین خشونتی در سنین پایین، احتمال شکل گیری ویژگی های مشابه در کودک در طی مسیر بالغ شدن وجود دارد. همچنین جزء فاکتور ژنتیکی که از طریق آن حساسیت یا استعداد دریافت چنین ویژگی از والدین به فرزندان امکان پذیر است ممکن می‌باشد.
اکثریت موارد در سنین کمتر از 35 سال رخ می‌دهد. شواهدی دال بر این نکته وجود دارد که نوروترانسمیتر سروتونین در این اختلال نقش ایفا می‌کند.
این اختلال احتمالاً بیش از چیزی که تصور می‌شد شایع است و می‌تواند یکی از دلایل مهم رفتار های خشونت آمیز باشد. برخی مطالعات نشان دادند که اختلال انفجاری متناوب بیشتر در مردان شایع می‌باشد.
درمان اختلال انفجاری متناوب
زندگی های بسیار توسط اختلال انفجاری متناوب از هم پاشیده است، ولی درمان می‌تواند به افراد مبتلا کمک کند که تکانش های پرخاشگرانه را کنترل کنند.
درمان معمولاً شامل دارو و روان درمانی مثل اصلاح رفتاری می‌باشد. در حقیقت مطالعات نشان داده اند که ترکیب هر دو روش موجب بهترین تشخیص خواهد شد. مشاوره های گروهی و برنامه های مدیریت خشم نیز می‌توانند مؤثر واقع شوند. تکنیک آرام شدن(ریلکسیشن) در راستای خنثی سازی خشم بسیار مفید ظاهر شده اند.
مطالعات توصیه دارند که بیماران دارای اختلال انفجاری متناوب به درمان های با ضد افسردگی ها، عوامل ضد اضطراب در خانواده بنزودیازپین، ضد تشنج ها و تثبیت کننده های خلقی پاسخ می‌دهند.
